HINDI SAPAT ANG MGA SALITA

1 Oktubre 2017 

Ika-26 na Linggo sa Karaniwang Panahon (A) 

Ezkekiel 18, 25-28/Salmo 24/Filipos 2, 1-11 (o kaya: 2, 1-5)/Mateo 21, 28-32 

"Mas malakas ang pagkilos kaysa sa salita." Ang kasabihang ito ay napakasikat. Isinasalungguhit ng kasabihang ito ang kahalagahan ng pagkilos. Hindi sasapat ang mga salita lamang. Magkalakip ang mga salita at mga gawa. Hindi natin maaaring paghiwalayin ang salita't gawa. Ang mga gawa o pagkilos ang magpapatunay kung totoo ngang pinapahalagahan natin ang ating mga salita. Ipinapakita ng mga gawa kung tayo ba'y totoo sa ating mga prinsipyo o nagyayabang lamang. 

Naaangkop rin ang kasabihang ito sa ating pananampalataya. Sabi ni Apostol Santiago sa kanyang sulat, "Patay ang pananampalatayang walang kalakip na gawa." (2, 14-17) Kung hindi natin isinasabuhay ang ating pananampalataya, walang kabuluhan ang ating pananampalataya. Walang saysay ang ating pananampalataya sa Panginoon kung hindi naman natin ito ipapakita sa pamamagitan ng ating mga gawa. Pinalalabas lamang natin sa pamamagitan noon na tayo'y nagmamataas lamang, hindi sinsero, hindi tapat at totoo sa ating pananampalataya. Ang ating mga pagkilos o mga gawa ang nagpapatunay kung tayo ba'y tapat at totoo sa ating pananampalataya sa Diyos o gumagawa lamang ng walang kwentang palabas. 

Isinalungguhit rin ng mga Pagbasa ang temang ito. Sa Unang Pagbasa, inihayag ng Diyos sa pamamagitan ni propeta Ezekiel na mabubuhay ang mga makasalanang nagsisi't tumalikod sa kanilang mga kasalanan at gumawa ng kabutihan. Ibubuhos sa kanila ng Diyos ang Kanyang Awa't Pag-Ibig na wagas dahil sa kanilang pagsisisi't pagbabalik-loob sa Kanya. Sa Ikalawang Pagbasa, hinimok ni Apostol San Pablo ang lahat ng mga mananampalataya na tularan ang halimbawang ipinakita ng Panginoong Hesukristo - ang Kanyang pagiging masunurin sa Ama. At sa Ebanghelyo, ipinakita ni Hesus sa pamamagitan ng talinghaga ng dalawang anak kung paanong nakamit ng mga makasalanang nagsisisi't nagbabalik-loob ang wagas na pag-ibig at kagandahang-loob ng Diyos. 

Hindi sapat ang mga salita upang patunayan na totoo ang ating pananampalataya't pamamanata sa Diyos. Kinakailangan nating dugtungan ng mga gawa o pagkilos ang ating mga salita. Ang mga gawa ang magpapatunay kung tayo'y sinsero sa ating pananampalataya't pamamanata sa Panginoon o kung hanggang satsat lamang tayo. Walang kabuluhan ang ating pananampalataya't pamamanata sa Panginoon kung puro lamang tayo salita subalit walang kalakip na gawa o pagkilos. Hindi rin natin mararanasan ang paglingap ng Diyos kung ang pananampalataya natin ay puro lamang salita na walang kalakip na pagkilos. 

Kung nais nating maranasan ang paglingap ng Panginoon, kinakailangan nating ipakita sa pamamagitan ng ating mga salita't gawa ang ating pagtalima sa Kanya. Ang pagtalima sa Panginoon ang nagpapatunay na totoo ang ating pananampalataya at pagmamahal sa Kanya. Mapapatunayan lamang natin na totoo ang ating pagtalima sa Panginoon, ang ating pananampalataya't pamamanata sa Kanya, sa pamamagitan ng ating mga salita't pagkilos. Kung magkagayon, mararanasan natin ang paglingap ng Panginoong Diyos sa ating lahat. Kung ihahayag nating lahat sa pamamagitan ng ating mga salita't kilos ang ating pagtalima sa kalooban ng Diyos, mapapatunayan natin na tayo'y tunay na sinsero sa ating pananampalataya't pamamanata sa Kanya. 

KAGITINGAN AT KATAPATAN

28 Setyembre 2017 

Paggunita kina San Lorenzo Ruiz at mga Kasama, mga martir 

Sirak 2, 1-18/Salmo 115/1 Pedro 2, 1-25*/Mateo 5, 1-12 

(*Maaaring laktawan) 

Napakahalaga ang araw na ito para sa bawat Pilipinong Katoliko sapagkat ginugunita natin sa araw na ito ang buhay at kagitingan ni San Lorenzo Ruiz de Manila, ang unang Pilipinong Santo't Martir ng Simbahan. Ipinakita ni San Lorenzo Ruiz ang kanyang kagitingan sa harap ng matinding panganib. Kahit nanganganib ang kanyang buhay sa bansang Hapon dahil sa kalupitan ng gobyerno ng bansang iyon sa mga Kristiyano noong kapanahunang yaon, nagpakita siya ng kagitingan noong pinanindigan niya ang kanyang pananampalataya bilang Katoliko. Kahit na labis siyang pinahirapan ng mga autoridad, hindi tinalikuran ni San Lorenzo Ruiz ang kanyang pananampalataya sa Panginoong Diyos. Bagkus, ipinasiya niyang manatiling Katoliko hanggang kamatayan. 

Angkop na angkop ang mga piling Pagbasa para sa araw na ito sapagkat ang mga katangiang ito'y ipinamalas ni San Lorenzo Ruiz sa kanyang pagkamartir. Sa Unang Pagbasa, inihayag ni Sirak na ang sinumang nagnanais maglingkod sa Panginoon ay dapat maging tapat at matatag sa panahon ng pagsubok. Sa Ebanghelyo, itinuro ni Hesus kung sino ang mga mapapalad. Isang pangkat na kabilang sa hanay ng mga mapapalad ay ang mga inuusig dahil sa kanilang pagsunod sa kalooban ng Diyos. Sa pamamagitan ng kanyang pagkamartir, si San Lorenzo Ruiz ay nagpakita ng halimbawa ng pagiging isang tapat na lingkod ng Panginoon. Kahit na hindi naging madali para sa kanya gawin iyon, pinili ni Lorenzo na manatiling tapat sa kanyang pananampalataya at paglilingkod sa Diyos. 

Hindi naging madali para kay San Lorenzo Ruiz na magpasiya kung itatakwil niya ang kanyang pananampalataya sa Diyos upang mamuhay nang malaya o kaya mamatay bilang isang Katolikong martir. Maaari niyang iligtas ang kanyang sarili sa pamamagitan ng pagtakwil sa kanyang pananampalataya sa Diyos bilang Katoliko. Maaari naman niyang ipasiyang mamuhay nang malaya. Subalit, ipinasiya niyang manatiling tapat sa Diyos. Kahit hindi madali gawin ito, pinili ni San Lorenzo Ruiz na manatiling tapat sa Diyos. Mas minatamis pa niyang mamatay alang-alang sa Panginoon kaysa talikuran Siya kapalit ng kanyang buhay sa lupa. Sa pamamagitan nito, ipinakita ni San Lorenzo Ruiz ang kanyang kagitingan at katapatan sa kanyang pananampalataya sa Dios. Buong kagitingan at katapatan na ipinaglaban ni Lorenzo Ruiz ang kanyang pananampalataya sa Diyos sa pamamagitan ng kanyang pasiyang mag-alay ng buhay para sa Kanya. 

Si San Lorenzo Ruiz ang ating huwaran ng kagitingan at katapatan. Buong kagitingan siyang nanatiling tapat sa kanyang pananampalataya sa Diyos hanggang sa kanyang kamatayan sa kamay ng mga autoridad. Kahit na mahirap itong gawin, pinili ni San Lorenzo Ruiz na maging martir ng Diyos. Pinili ni San Lorenzo Ruiz na ialay nang buong katapatan ang kanyang buhay sa Diyos. Sa pamamagitan ng kanyang pag-aalay ng buhay bilang paninindigan para sa kanyang pananampalataya sa Diyos, nakita ang kagitingan at katapan ni San Lorenzo Ruiz. 

Isang halimbawa ng kagitingan at katapatan si San Lorenzo Ruiz. Nawa'y matularan natin ang kagitingan at katapatan ipinakita ni San Lorenzo Ruiz noong ipinasiya niyang ialay ang kanyang buhay para sa Diyos. Tulad ng unang Pilipinong Santo na si San Lorenzo Ruiz, ialay nawa nating lahat ang ating mga abang sarili sa Diyos. Tanggapin at sundin natin ang Kanyang kalooban nang buong katapatan at kagitingan, gaano mang kahirap gawin ito. Sa gayon, tayo ay magiging mga tunay na mapalad sa paningin ng Diyos. 

DIYOS ANG BUKAL NG KABUTIHAN

24 Setyembre 2017 

Ika-25 Linggo sa Karaniwang Panahon (A) 

Isaias 55, 6-9/Salmo 144/Filipos 1, 20k-24. 27a/Mateo 20, 1-16a

Isinalungguhit ng mga Pagbasa ngayong Linggo ang kabutihan ng Diyos. Wagas ang kabutihan ng Diyos. Walang hanggan, hindi nagmamaliw ang Kanyang kabutihan. Hindi mapapantayan ng sinuman ang kabutihan ng Diyos. Walang higit na mabuti kaysa sa Kanya Tanging ang Diyos lamang ang pinakamabuti sa lahat. Siya ang pinakamabuti sa lahat. Ang Diyos mismo ang bukal ng kabutihan. Una Niyang ipinamalas ang Kanyang kabutihan noong nilikha Niya ang langit at lupa, lalung-lalo na noong nilikha Niya ang sangkatauhan. Subalit, ang pagsugo Niya sa Kanyang Bugtong na Anak na si Kristo Hesus upang maging ating Mesiyas at Tagapagligtas ang pinakadakilang pagpapamalas ng kabutihan na ginawa ng Diyos. 

Nagsalita si propeta Isaias sa Unang Pagbasa tungkol sa kabutihan ng Diyos. Kung ang bawat tao'y magsisisi't tatalikod sa kanilang makasalanang pamumuhay at magbalik-loob sa Diyos, makakamit niya ang Kanyang pagpapatawad. Hindi ipagkakait ng Diyos ang Kanyang Awa sa mga magsisisi't magbabalik-loob sa Kanya nang buong puso't kaluluwa. Bagkus, agad Niya itong ibibigay at ibubuhos sa kanila. Sa pamamagitan nito, ipinapakita ng Diyos ang Kanyang kabutihan sa lahat ng mga taos-pusong magbabalik-loob sa Kanya. 

Hinihimok ni Apostol San Pablo ang bawat Kristiyano sa Ikalawang Pagbasa mula sa kanyang sulat sa mga taga-Filipos na magsikap na mamuhay ayon sa Mabuting Balita ni Kristo. Sa pamamagitan ng pamumuhay ayon sa Ebanghelyo ni Kristo, tayo ay nagbibigay ng karangalan kay Kristo. Bakit kailangan nating magbigay ng karangalan kay Kristo? Ipinamalas ni Kristo ang walang hanggang kabutihan ng Diyos sa pamamagitan ng Kanyang kamatayan sa krus at Muling Pagkabuhay. Hindi natin mapapantayan ang ginawa ni Kristo para sa atin upang tayo'y iligtas. Ang magagawa lamang natin ay bigyan Siya ng karangalan sa pamamagitan ng pamumuhay nang ayon sa Mabuting Balita tungkol sa Kanya. Isabuhay ang Mabuting Balita ni Kristo. Sapat na iyon upang bigyan ng karangalan ang Mahal nating Panginoon at Manunubos na si Hesus. 

Sa Ebanghelyo, inilarawan ng Panginoong Hesus sa pamamagitan ng talinghaga ukol sa mga manggagawa sa ubasan ang kabutihan ng Diyos. Lahat ay pantay-pantay sa paningin ng Diyos. Lahat ay espesyal sa paningin ng Diyos. Kaya naman, ibinubuhos ng Diyos ang Kanyang kabutihang walang kapantay sa bawat isa. Sa mga mata ng Diyos, walang higit na dakila sa bawat isa. Tayong lahat ay pantay-pantay sa paningin ng Diyos. Walang mayaman o mahirap, walang higit na dakila kaysa iba, lahat ay magkakapantay sa paningin ng Panginoon. Kaya nga, wika ni Hesus sa pagtatapos ng Mabuting Balita ngayon, "Ang nahuhuli ay mauuna, at ang nauuna ay mahuhuli." (20, 16a) 

Tunay at wagas ang kabutihan ng Diyos. Ang kabutihan ng Diyos ay walang kapantay at walang hanggan. Siya ang pinagmumulan ng lahat ng kabutihan. Siya lamang ang mabuti. Ang Kanyang kabutihan ay hindi tulad ng kabutihang ipinapakita ng mundo. Higit na dakila ang kabutihan ng Diyos kaysa sa kabutihang mula sa sanlibutan. Higit na dakila ang kabutihan ng Diyos kaysa sa kabutihan ng tao. Ang lahat ng Kanyang mga ginawa ay nagpapatotoo sa dakila Niyang kabutihan na walang katapusan. Ang ating buhay at ang lahat ng mga pagpapalang ating natanggap mula sa Panginoon ang nagpapatotoo sa Kanyang wagas na kabutihan.

Patuloy na ipinapakita sa atin ng Diyos ang Kanyang kabutihang-loob. Nawa'y mahimok tayong mamuhay para sa Kanya. Tanggapin at sundin ang Kanyang kalooban. Sa pamamagitan ng pamumuhay ayon sa Salita ng Panginoon, binibigyan natin Siya ng papuri't karangalan. Nararapat lamang magbigay ng luwalhati at karangalan sa Panginoong Diyos na hindi nagsasawa sa pagpapakita't pagbabahagi ng Kanyang wagas at walang hanggang kabutihan sa ating lahat. 

PATAWARIN ANG KAPWA KATULAD NG GINAWANG PAGPAPATAWAD SA ATIN NG PANGINOON

17 Setyembre 2017 
Ika-24 na Linggo sa Karaniwang Panahon (A) 
Sirak 27, 33-28, 9/Salmo 102/Roma 14, 7-9/Mateo 18, 21-35 

Ang pagpapatawad ay hindi madaling gawin. Kapag tayo at ang may atraso sa atin ay nagkrus ng landas, maiinis tayo. Iinit lamang ang ating mga ulo kapag nakatagpo natin ang ating mga kagalit. Maaalala lamang natin ang kasalanang ginawa nila laban sa atin, ang sanhi ng ating galit at poot sa kanila. At tiyak, kung talagang gugustuhin natin, malamang sasaktan natin ang nagkasala sa atin. Napakahirap talagang patawarin ang mga may kasalanan laban sa atin. 

Pagpapatawad ang paksang nais isalungguhit ng mga Pagbasa ngayong Linggo. Ito ay isang mahalagang birtud para sa bawat Kristiyano. Sa pamamagitan ng pagpapatawad, nagpapakita tayo ng awa't pag-ibig sa ating kapwa na nagkamali laban sa atin. Sa pamamagitan ng pagpapatawad, ipinapalaganap ang Awa't Pag-Ibig ng Diyos sa lahat. Ibinabahagi natin sa kapwa natin, lalung-lalo na sa mga nagkasala laban sa atin, ang Awa't Pag-Ibig ng Diyos na ipinakita't ipinadama Niya sa atin sa pamamagitan ng Mahal na Pasyon at Muling Pagkabuhay ng Kanyang Bugtong na Anak - ang ating Panginoong Hesukristo. 

Inihayag sa Unang Pagbasa na dapat magpatawaran at makipagkasundo ang bawat isa. Kung paano tayo pinatawad ng Diyos, gayon din naman, dapat rin nating patawarin ang mga nagkasala sa atin. Kung papatawarin natin ang ating kapwang nagkasala laban sa atin, papatawarin tayo ng Diyos. Kung hindi natin patatawarin ang ating kapwang nagkasala sa atin, hindi tayo patatawarin ng Diyos. Kalugud-lugod sa paningin ng Diyos ang pagpapatawad at pagkakasundo. Sa pamamagitan ng pagpapatawad at pakikipagkasundo sa ating kapwa, pinapairal natin sa lahat ng dako ang habag at kagandahang-loob ng Diyos. 

Pinili ni Kristo na magpakasakit, mamatay, at mabuhay na mag-uli para sa kaligtasan nating lahat. Ang dahilan kung bakit ipinasiya Niyang gawin ito ay isinalungguhit ni Apostol San Pablo sa Ikalawang Pagbasa mula sa kanyang sulat sa mga taga-Roma. Si Kristo ay namatay at muling nabuhay upang maging Panginoon ng lahat, mga patay at mga buhay. Kaya, ang bawat nabubuhay ay nabubuhay para sa Panginoon. At ang bawat namamatay ay namamatay para sa Panginoon. Kaya naman, dapat nating ibahagi sa ating kapwa ang Awa't Pag-Ibig na ibinahagi sa atin ng Panginoong Hesus sa pamamagitan ng Kanyang Pasyon at Pagkabuhay dahil tayong lahat ay namumuhay para sa Kanya. Dahil tayo'y namumuhay para sa Panginoon, dapat nating tuparin at sundin ang Kanyang kalooban. 

Muling nagturo ang Panginoong Hesus tungkol sa pagpapatawad sa Ebanghelyo. Itinuro ni Hesus sa pamamagitan ng talinghaga tungkol sa aliping hindi marunong magpatawad na ang pagpapatawad ay hindi lamang dapat gawin nang pitong ulit kundi pitumpung ulit pa nito. 70 x 7. Kung ikakalkula natin iyon, ito'y katumbas ng apatnaraa't siyamnapu (490). Tiyak na hindi natin kayang bilangin nang tig-isang ulit nito. Subalit, hindi isang aralin mula sa aghambilang (matematika) ang nais ituro ni Hesus. Ang nais ituro ni Hesus, magpatawad katulad ng ginagawang pagpapatawad ng Diyos. Hindi binibilang ng Diyos kung ilang ulit tayong lumalapit sa Kanya upang humingi ng kapatawaran. Kapag humihingi tayo ng kapatawaran mula sa Diyos, ibinibigay Niya ito sa atin. Kung paanong paulit-ulit tayong pinapatawad ng Diyos, dapat paulit-ulit rin tayong magpatawad ng ating kapwa na nagkamali sa atin. Huwag tayong magsawang magpatawad ng kapwang nagkasala laban sa atin dahil ang Diyos ay hindi nagsasawang patawarin tayo. 

Tayong lahat ay inuutusan ng Panginoon na magpatawad ng kapwa tulad ng ginawa Niyang pagpapatawad sa ating lahat. Kung paano tayong pinatawad ng Diyos, dapat rin nating patawarin sa ganoong paraan ang ating kapwang nagkasala laban sa atin. Magpapakita tayo ng pag-ibig sa kapwa tulad ng Panginoon na nagpakita't nagpadama ng Kanyang pag-ibig para sa atin sa pamamagitan ng Kanyang Pasyon at Muling Pagkabuhay. Hindi nga madaling gawin ito, subalit kung nais nating pumanig sa Panginoon at maging kalugud-lugod sa Kanyang paningin, tatalima at susundin natin ang Kanyang mga atas at habilin na ibigin Siya nang higit sa lahat at ibigin ang kapwa kung paano nating iniibig ang sarili. 

SA PAGDADALAMHATI, NAKITA ANG KATATAGAN NG LOOB NI INANG MARIA

15 Setyembre 2017 
Paggunita sa Mahal na Birheng Maria na Nagdadalamhati 
Hebreo 5, 7-9/Salmo 30/Juan 19, 25-27 (o kaya: Lucas 2, 33-35) 

Ginugunita sa araw na ito ang pagdadalamhati ng ating Mahal na Inang Birhen na si Maria. May mga pagkakataon sa buhay ng Mahal na Birheng Maria na kung saan nakaranas siya ng matinding hapis. Meron ngang Pitong Hapis ang Mahal na Birheng Maria. Subalit, ang pinakamasakit na sandali sa buhay ng Mahal na Inang si Maria ay ang mga huling sandali ng buhay ng Panginoong Hesukristo. Labis ang pagdadalamhati ng Mahal na Birheng Maria noong siya'y nakatayo sa tabi ng krus ng Panginoong Hesus, ang Anak na minamahal niya nang buong puso. 

Dalawa ang Ebanghelyo na maaaring pagpilian. Ang isa ay tungkol sa Mahal na Birheng Maria sa tabi ng krus ng Panginoong Hesus (Juan 19, 25-27) at ang isa nama'y tungkol sa propesiya ni Simeon tungkol sa mangyayari sa Batang Hesus pagdating ng takdang panahon (Lucas 2, 33-35). Malaki ang ugnayan ng dalawang sandaling ito sa buhay ng Mahal na Birheng Maria. Nasaksihan nang personal ng Mahal na Birheng Maria sa Kalbaryo ang katuparan ng propesiya ni Simeon. Habang sinaksihan ni Maria ang katuparan ng hula ni Simeon - ang Pagpapakasakit at Pagkamatay ni Hesus, naramdaman niya ang pagtarak ng isang matalas na balaraw sa kanyang pusong kalinis-linisan. 

Ang pagpapakasakit at pagkamatay ng Panginoong Hesus ay nagdulot ng matinding sugat sa puso ng Mahal na Ina. Labis ang kanyang pagdadalamhati nang masaksihan niya nang personal ang pagdurusa't kamatayan ng kanyang Anak. Ito ang pangyayaring hinulaan ni Simeon na magdudulot ng matinding kapighatian sa Mahal na Ina. Noong nasaksihan ni Mahal na Birheng Maria ang mga huling sandali sa buhay ni Hesus sa Kalbaryo, naramdaman niya ang talim ng isang balaraw na tumatarak sa kanyang puso. Napakasakit para sa Mahal na Birhen na saksihan nang personal ang kamatayan ng kanyang Anak sa krus. 

Subalit, hindi pinapakita ng pagdadalamhati ng Mahal na Inang si Maria ang kanyang kahinaan ng loob. Kabaligtaran nito ang ipinapakita ni Maria. Sa pagdadalamhati, si Maria'y nagpakita ng katatagan ng loob. Kahit labis ang kanyang pagtangis dahil sa pagdurusa't kamatayan ng kanyang Anak, hindi natinag ang Mahal na Birhen. Bagkus, nanatiling matatag ang puso't kalooban ng Mahal na Birhen sa harap ng pinakamatinding pagsubok sa buhay. Ipinakita ito ni Maria noong sinamahan at dinamayan niya si Hesus sa mga huling sandali ng Kanyang buhay. Kahit labis na nagdadalamhati, ang Mahal na Birheng Maria ay dumamay at nakiisa kay Kristo sa mga huling sandali ng Kanyang buhay. Nananatili si Maria sa tabi ni Hesus na sumunod at tumupad sa kalooban ng Ama nang buong kababaang-loob sa pamamagitan ng Kanyang Pasyon at Muling Pagkabuhay, tulad ng nasasaad sa Unang Pagbasa mula sa sulat sa mga Hebreo (5, 7-9).

Ipinapakita ng Mahal na Ina ng Hapis na hindi tanda ng kahinaan ng loob ang pagdadalamhati. Ang pagdadalamhati ay hindi nagdudulot ng kahinaan. Bagkus, ito ang magpapatatag sa ating kalooban. Ito ang mag-uudyok sa atin na manalig, sumunod, at tumalima sa Diyos sa harap ng pinakamatinding pagsubok sa buhay, kahit na napakahirap manalig at sundin ito. Mapapanatag ang ating kalooban dahil matitiyak natin na kasama natin ang Diyos sa mga matitinding pagsubok sa buhay, at tutulungan Niya tayong lampasan at pagtagumpayan ang mga ito. 

LAGING ALALAHANIN ANG PANGINOONG DIYOS NA NAGLIGTAS

14 Setyembre 2017 
Kapistahan ng Pagtatampok sa Krus na Banal 
Mga Bilang 21, 4b-9/Salmo 77/Filipos 2, 6-11/Juan 3, 13-17

Ang pinakamahalagang simbolo ng Kristiyanismo ay ang krus. Sinasagisag ng krus ang kaligtasan ng sangkatauhan. Iniligtas ng Diyos ang sangkatauhan sa pamamagitan ng krus at Muling Pagkabuhay ng Panginoong Hesukristo. Ang krus, na dati-rati'y sumasagisag sa kapahamakan at kamatayan, ang siyang sumasaigsag ngayon sa tagumpay ng Panginoon. Sa pamamagitan ng pagliligtas sa tao, ipinamalas ng Diyos ang Kanyang kaluwalhatian. Sa pamamagitan ng krus ni Kristo, ipinamalas ng Diyos sa lahat ang tagumpay ng Kanyang kaluwalhatian. 

Kaligtasan ang dulot ng Diyos sa lahat. Hindi Siya nagdudulot ng kapahamakan o kapighatian. Ang Diyos ay nagdudulot ng kaligtasan at kalayaan. Ito ang ipinamalas ni Kristo sa pamamagitan ng Kanyang krus at Muling Pagkabuhay. Hindi nais ng Diyos na mapahamak ang sangkatauhan dahil sa kasalanan. Niloob ng Diyos na sila'y iligtas at palayain mula sa kaalipinan dulot ng kasalanan. At iniligtas nga ng Diyos ang sangkatauhan sa pamamagitan ng Mahal na Pasyon at Muling Pagkabuhay ng ating Panginoon at Tagapagligtas na si Hesus. 

Tampok sa mga Pagbasa ang mga kahanga-hangang gawa ng Diyos na nagdulot ng kaligtasan. Ang pagliligtas Niya sa sangkatauhan ay kahanga-hanga. Hindi mahihigitan ng sinumang taong namumuhay sa daigdig na ito ang gawang ito ng Panginoon. Sa pamamagitan ng pagliligtas sa sangkatauhan, ipinamalas ng Diyos ang Kanyang pagiging kahanga-hanga. Tunay ngang kahanga-hanga ang ginawang pagliligtas ng Diyos sa abang sangkatauhang lubos Niyang sinisinta. 

Sa Unang Pagbasa, inutusan ng Diyos si Moises na gumawa ng isang ahas na tanso upang ang sinumang matuklaw ng makamandag na ahas ngunit tumingin sa ahas na tanso ay mabubuhay. Hindi ang ahas na tanso ang nagligtas sa tao kundi ang Diyos. Ang ahas na tanso na ginawa ni Moises ang instrumento ng Diyos. Ang Dios ang nagligtas sa Kanyang bayan. Ginamit ng Diyos ang ahas na tanso na ginawa ni Moises upang maging Kanyang instrumento sa pagligtas Niya sa mga Israelita. Sa pamamagitan ng ahas na tanso na ginawa ni Moises, iniligtas ng Diyos ang bayang Israel mula sa kapahamakan at kamatayan. 

Binigyang-diin sa Ikalawang Pagbasa at Ebanghelyo kung paanong ipinagkaloob sa atin ng Diyos ang Kanyang Bugtong na Anak na si Hesus upang maging ating Mesiyas at Manunubos. Sa pamamagitan ng pagkakaloob Niya kay Kristo, ipinamalas ng Diyos ang Kanyang dakilang pag-ibig para sa sangkatauhan. Sa pamamagitan ng kababaang-loob at pagtalima ng Panginoong Hesus sa Kanyang kalooban hanggang sa Kanyang pagkamatay sa krus, iniligtas ng Diyos ang sangkatauhan. Ipinakita ng Panginoong Hesus sa pamamagitan ng pagtanggap at pagtalima sa kalooban ng Ama nang buong kababaang-loob ang dakilang pag-ibig ng Diyos na hinding-hindi magwawakas kailanman. 

Huwag na huwag nating kalilimutan ang Diyos. Hindi Siya dapat limutin. Dapat lagi natin Siyang alalahanin dahil marami Siyang ginawa para sa atin. Ang Diyos ay gumawa ng maraming mga kahanga-hangang bagay para sa atin. Isa na rito ang pagtubos Niya sa ating lahat mula sa kasalanan sa pamamagitan ng Panginoong Hesus. Sa pamamagitan ng Banal na Krus ng Panginoong Hesus, tayong lahat ay tinubos at pinalaya mula sa kasamaang umalipin at bumihag sa atin. Sa pamamagitan rin ng krus ni Hesus, ipinamalas sa atin ang walang hanggang pag-ibig ng Diyos na nagdulot ng kaligtasan. 

Kaya naman, kapag nakakakita tayo ng krusipiho sa altar ng Simbahan o nag-aatanda ng krus, alalahanin natin ang pinakadakilang gawa ng Diyos. Lagi nating tatandaan kung paano tayong iniligtas ng Diyos. Sa pamamagitan ng kababaang-loob ng Panginoong Hesukristo hanggang sa Kanyang krus at Muling Pagkabuhay, tayong lahat ay tinubos ng Poong Maykapal mula sa kasamaan at binigyan ng kalayaan upang mamuhay bilang Kanyang mga anak na sinisinta. 

PAGPAPAKITA NG PAG-IBIG SA KAPWA

10 Setyembre 2017 
Ika-23 Linggo sa Karaniwang Panahon (A) 
Ezekiel 33, 7-9/Salmo 94/Roma 13, 8-10/Mateo 18, 15-20 

Kung pagninilayan natin nang mabuti ang mga utos ng Panginoong Diyos sa Banal na Bibliya, mapapansin natin na isinasalungguhit ng mga ito ang kahalagahan ng pag-ibig. Lalung-lalo na sa Sampung Utos ng Diyos na mapapakinggan sa Lumang Tipan. Kung babalangkasin natin nang mabuti ang Sampung Utos ng Diyos, mapapansin natin na ang unang bahagi ay tungkol sa pagpapahayag ng pag-ibig sa Diyos at ang ikalawang bahagi naman ay tungkol sa pagpapahayag ng pag-ibig sa kapwa-tao. Ang pangunahing tema ng Sampung Utos ng Diyos ay pag-ibig; pag-ibig sa Diyos at pag-ibig sa kapwa-tao. Pag-ibig ang batayan ng mga utos ng Dios. 

Ang buod ng mga utos ng Diyos ay inihayag sa Bagong Tipan. Nagbigay ng isang bagong utos sa mga alagad ang Panginoong Hesus noong gabing bisperas ng Kanyang Misteryo-Paskwal. "Mag-ibigan kayo." (Juan 13, 35) Wala itong pinagkaiba sa mga utos ng Diyos na inihayag sa Matandang Tipan. Sa katunayan, ang utos na ito ni Hesus ang buod ng kautusan ng Diyos na inihayag sa Lumang Tipan. Pinaikli ng Diyos na nagkatawang-tao na si Kristo Hesus ang Kanyang utos na inihayag sa Lumang Tipan sa dalawang simpleng salita - mag-ibigan kayo. 

Mukhang madaling gawin ang iniuutos sa atin ng Panginoon. Subalit, mahirap magpakita ng pag-ibig sa kapwa, lalung-lalo na kapag kagalit natin ang ating kapwa. Kahit sinumang taong namumuhay dito sa daigdig ang tatanungin, sasabihin nila na hindi madaling magpakita ng pag-ibig sa kagalit. Kapag galit ka sa isang tao, mahirap magpakita o magpadama ng pag-ibig sa kanya. Hindi nagpapansinan o nag-uusap man lang ang mga magkagalit. 

Inilalarawan ng mga Pagbasa ngayon na magkarugtong ang pag-ibig sa Diyos at ang pag-ibig sa kapwa-tao. Hindi maaaring paghiwalayin ang pag-ibig sa Panginoon at ang pag-ibig sa kapwa. Magkaugnay ang pag-ibig para sa Panginoon at ang pag-ibig para sa kapwa-tao. Kung tunay nating iniibig ang Panginoong Diyos, dapat nating ibigin ang ating kapwa-tao. Pananagutan natin sa Maykapal ang ating kapwa. 

Sa Unang Pagbasa mula sa aklat ni propeta Ezekiel, inihayag ng Panginoong Diyos na ang bawat tao'y may pananagutan sa kanyang kapwa. Ang mga masasama'y dapat paalalahanan at bigyan ng babala tungkol sa magiging kahihinatnan nila kapag sila'y nagpatuloy sa kanilang makasalanang pamumuhay. Ang gawaing ito'y isang pagpapahayag ng pag-ibig sa kapwa. Sa pamamagitan ng paghikayat sa kapwa natin na dapat pagsisihan at talikdan ang kasalanan, ipinapakita't ipinapadama natin sa kanila ang ating pag-ibig tulad ng iniuutos ng Diyos sa ating lahat. 

Inihayag ni Apostol San Pablo sa Ikalawang Pagbasa mula sa kanyang sulat sa mga taga-Roma na ang pag-ibig ang kabuuan ng kautusan. Kapag umibig ang bawat isa, natutupad ang mga utos ng Diyos. Tinutupad ng sinuman ang mga utos ng Diyos sa pamamagitan ng pagpapahayag ng pag-ibig sa Diyos at kapwa sa pamamagitan ng salita't gawa. Hindi sapat na ibigin lamang ang Diyos. Dapat ibigin rin ang kapwa kung paano nating iniibig ang Diyos. 

Sa Ebanghelyo, inihayag ni Hesus na dapat natin gawin ang lahat upang ibalik ang ating kapwa sa landas patungo sa Diyos. Kausapin natin. Kapag hindi siya nakinig, ihayag ito sa iba pa nating kapwa, pati na rin sa Simbahan, upang maisamantala niya ang pagkakataong magsisi at magbalik-loob sa Diyos. At kapag hindi pa rin siya nakinig sa iba, lalung-lalo na sa Inang Simbahan, dapat natin siyang ituring na Hentil o publikano. Papaano nating tatratuhin ang mga Hentil o publikano? Habilin ni Hesus, ibigin pa rin natin. Ipakita't ipadama pa rin natin ang ating pagmamahal sa kanila, kahit ayaw nilang makinig sa atin o sa Inang Simbahan. 

May utos sa atin ang Diyos. Umibig. Ibigin ang kapwa kung paano nating ibigin ang Diyos at ang ating mga sarili. Kung tunay nating minamahal ang Diyos, mamahalin rin natin ang ating kapwa, gaano mang kahirap ito. Kinalulugdan ng Diyos ang mga tunay na nagmamahal sa kapwa. Ang pag-ibig ay kalugud-lugod sa paningin ng Diyos. Makakamit natin ang paglingap ng Panginoong Diyos sa ating lahat kung tunay nating mamahalin ang ating kapwa, kahit napakahirap itong gawin. 

MARIA: ISINILANG PARA SA ISANG NAPAKAHALAGANG MISYON

8 Setyembre 2017 

Kapistahan ng Pagsilang ng Mahal na Birheng Maria 

Mikas 5, 1-4a (o kaya: Roma 8, 28-30)/Salmo 12/Mateo 1, 1-16. 18-23 (o kaya: 1, 18-23) 

Ang Kapistahan ng Pagsilang ng Mahal na Birheng Maria ay isang napakahalagang araw para sa Simbahan. Si Maria ang babaeng bukod na pinagpala ng Diyos sa lahat ng kababaihan. Si Maria ay hinirang upang maging ina ng Mesiyas at Mananakop ng sangkatauhan na si Kristo Hesus, ang Anak ng Diyos na nagkatawang-tao para sa kaligtasan at kalayaan ng lahat ng tao. Matapos ang kanyang kalinis-linisang paglilihi at pananahan sa loob ng sinapupunan ng kanyang inang si Santa Ana sa loob ng siyam na buwan, isinilang ang Mahal na Birheng Maria. At ang pagsilang ng Mahal na Birheng Maria ay nagdulot ng matinding kagalakan sa kalangitan sapagkat isinilang na ang Kaban ng Bagong Tipan. Isinilang ang magiging tagapagdala ng Panginoong Hesukristo, ang Mesiyas at Tagapagligtas ng lahat. 

Inilarawan sa mga Pagbasa ngayon ang papel ng Mahal na Birheng Maria sa salaysay ng pagliligtas ng Diyos sa sangkatauhan. Ang Mahal na Birheng Maria ang babaeng itinutukoy ni propeta Mikas sa Unang Pagbasa. Siya ang babae na maglilihi at mangaganak ng isang sanggol na itinakdang maging haring dakila. Mula sa kanyang sinapupunan magmumula ang Hari ng mga Hari. Sa kanyang sinapupuna'y magmumula ang kaligtasang kaloob ng Diyos. Inihayag rin ni San Mateo sa Ebanghelyo na si Maria ang dalagang itinutukoy ni propeta Isaias sa kanyang propesiya tungkol sa Mesiyas. Si Maria ang dalagang hinulaan ni propeta Isaias na maglilihi at manganganak sa Mesiyas na si Kristo Hesus, ang Diyos na laging sumasaatin, Emmanuel. 

Mahalaga ang papel ng Mahal na Birheng Maria sa salaysay ng pagliligtas ng Diyos sa sangkatauhan. Siya ang naging tahanan ng Banal na Sanggol na si Hesus sa loob ng siyam na buwan hanggang sa Kanyang pagsilang sa mundo. Siya ang nagsilang sa Mesiyas. Siya ang nag-aruga sa Anak ng Diyos na nagkatawang-tao. At bilang abang lingkod ng Diyos, buong puso't pananalig na tinanggap ng Mahal na Inang si Maria ang papel na ibinigay sa kanya. 

Hindi madali para sa Mahal na Birheng Maria na gampanan ang papel na ibinigay sa kanya ng Diyos. Maraming mga pagsubok ang kinailangan niyang harapin. Isang halimbawa nito ay binanggit ni San Mateo sa Ebanghelyo. Bago pa man siya ikasal kay San Jose, natagpuan siyang nagdadalantao. At ayon sa batas ng mga Hudyo, ang mga natagpuang nagdadalantao sa labas ng kasal ay babatuhin hanggang sa mamatay. Subalit, nanalig si Maria na ang Diyos ang bahala sa kanya. Si Maria ay nanalig na siya'y ililigtas ng Diyos mula sa anumang panganib na magiging hadlang sa pagtupad ng pananagutan niya sa Diyos. At iyon nga ang nangyari. 

Ang Mahal na Birheng Maria ay hinirang ng Diyos para sa isang napakahalagang misyon. Binigyan siya ng isang mahalagang papel sa salaysay ng pagliligtas ng Diyos sa sangkatauhan. Siya'y hinirang ng Diyos upang maging ina ng Panginoong Hesukristo. Ang kanyang sinapupunan ang magiging tahanan ni Kristo Hesus sa loob ng siyam na buwan. Ang papel na ginampanan ng Mahal na Ina ay hindi madali. Subalit, sa kabila nito, patuloy na nanalig ang Mahal na Ina sa Diyos na nagliligtas. Buong pusong nanalig si Maria na siya'y kahahabagan at tutulungan ng Diyos upang magkaroon ng katuparan ang Kanyang kalooban. 

PAG-AALAY NG SARILI SA PANGINOON

3 Setyembre 2017 
Ika-22 Linggo sa Karaniwang Panahon (A) 

Jeremias 20, 7-9/Salmo 62/Roma 12, 1-2/Mateo 16, 21-27 

Ayon sa isang alamat mula sa tradisyong Kristiyano, si Apostol San Pedro ay umalis ng Roma upang takasan ang parusang kamatayan noong kapanahunang yaon. Ang uri ng pagbitay na ipinapataw ng gobyerno ng Roma noon sa mga hindi taga-Roma katulad ni Apostol San Pedro ay ang kamatayan sa krus. Tanging mga mamamayan ng Roma lamang ang hindi pinapatawan ng ganoong uri ng pagbitay noon. 

Habang tumatakas mula sa lungsod ng Roma, nakatagpo ni Apostol San Pedro sa daan ang Panginoong Hesus, pasan-pasan ang krus. Tinanong ni Apostol San Pedro ang Panginoon, "Quo vadis?" ("Saan po kayo pupunta?") Sumagot sa kanya ang Panginoon nang ganito, "Romam eo iterum crucifigi." ("Sa Roma upang doo'y muling ipako sa krus.") Dahil sa pagtatagpong ito, nagkaroon ng katatagan ng loob si Apostol San Pedro upang bumalik sa Roma at ipagpatuloy ang kanyang ministeryo bilang unang Santo Papa ng Simbahan, sa kabila ng matinding panganib na naghihintay sa kanya. Humantong ang lahat ng iyon sa pamamagitan ng kanyang pagkamatay sa krus nang patiwarik sa kamay ng mga autoridad noon. 

Pag-aalay ng sarili sa Panginoon ang temang isinasalungguhit ng mga Pagbasa ngayon. Ang pag-aalay ng sarili sa Panginoon ay napakahalaga para sa bawat Kristiyano. Kinakailangang ialay ang buong sarili sa Kanya. Ipinapakita nito ang ating pagtalima at pananalig sa Kanyang kalooban. Sa pamamagitan ng pag-aalay ng sarili sa Panginoon, hinahayaan nating matupad ang Kanyang kalooban.

Inihayag ni propeta Jeremias sa Unang Pagbasa ang tunay niyang minimithi. Iisa lamang ang minimithi ni propeta Jermias - makamit ang paglingap ng Panginoon sa pamamagitan ng pag-alay ng kanyang buhay para sa Kanya. Wala siyang ibang hangarin. Mas mamatamisin niyang pagtawanan at kutyain siya ng mga tao para sa kanyang tapat na paglilingkod sa Panginoon. Nais ni propeta Jeremias na siya'y lingapin ng Diyos kaysa lingapin ng tao. Ang tanging hangarin ni propeta Jeremias ay ialay ang kanyang buhay para sa katuparan ng kalooban ng Diyos. 

Binigyang-diin ni Apostol San Pablo sa Ikalawang Pagbasa mula sa kanyang sulat sa mga taga-Roma ang pag-aalay ng sarili sa Diyos. Inihayag ni Apostol San Pablo na ang pag-aalay ng buong sarili sa Diyos bilang handog ay kalugud-lugod sa Kanyang paningin. Kinalulugdan ng Diyos ang mga buong puso't kaluluwang naghahandog ng sarili sa Kanya. Sa pamamagitan ng paghandog ng sarili sa Panginoon, tayo'y tumatanggap at tumatalima sa Kanyang kalooban. Hinahayaan nating magkaroon ng kaganapan ang kalooban ng Diyos sa pamamagitan nito. 

Mayroong dalawang bahagi ang Ebanghelyo ngayon. Sa unang bahagi ng Ebanghelyo, inihayag ni Hesus sa mga apostol ang Kanyang Pasyon at Muling Pagkabuhay sa unang pagkakataon. At sa ikalawang bahagi ng Ebanghelyo, inilahad ni Hesus ang kundisyon sa pagiging tagasunod Niya. Sa dalawang bahaging ito, binigyang-diin ni Hesus ang kahalagahan ng pag-aalay ng sarili para sa katuparan ng kalooban ng Diyos. Kung paanong inihandog ni Hesus ang Kanyang buong sarili upang matupad ang kalooban ng Ama sa pamamagitan ng Kanyang Krus at Pagkabuhay, gayon din naman, dapat nating ihandog ang buo nating sarili upang matupad ang kalooban ng Diyos. Sa pamamagitan ng paghandog ng buo nating sarili sa Diyos, ipinapakita natin ang ating pananalig at pagtalima sa Kanyang kalooban. Kapag ginawa natin iyon, makakamit natin ang paglingap ng Diyos. 

Kinalulugdan ng Diyos ang mga naghahandog ng sarili sa Kanya. Ang pag-aalay ng sarili bilang handog sa Panginoon ay nagpapakita ng pananalig at pagtalima sa Kanya. Nakakamit ng mga naghahandog ng sarili sa Panginoon ang Kanyang paglingap. At sa pamamagitan ng gawang ito, pinahihintulutan at hinahayaan ng mga naghahandog ang Diyos na tuparin ang Kanyang kalooban. Sa pamamagitan ng paghandog ng sarili sa Diyos, pinipili't tinatanggap ang Kanyang kalooban kaysa ang kalooban at naisin ng sarili. At ang kalooban ng Diyos ay tunay na dakila at walang kapantay kung ito'y ikukumpara sa kalooban ng sarili. 

Paano maging tunay na Kristiyano? Paano maging isang tunay na tagasunod ng Panginoong Hesukristo? Paano nating makakamit ang paglingap ng Diyos? Limutin at talikuran ang sarili. Isentro natin ang Diyos sa ating buhay. Ipagkatiwala ang sarili sa Kanya. Ialay natin ang ating buhay at sarili sa Diyos bilang handog. Hangarin natin na magkaroon ng katuparan ang Kanyang kalooban. Sa pamamagitan nito, ibinibigay natin ang ating pananalig at pagtalima sa Diyos. Sa gayon, lalo nating binibigyan ng luwalhati ang Poong Maykapal.