NAGTURO KAHIT NAPAKAKO SA KRUS

IKALIMANG WIKA: 

"Nauuhaw Ako!" 

(Juan 19, 28) 

Hindi lamang pisikal na pagkauhaw ang tinutukoy ni Hesus sa Kanyang ikalimang wika mula sa krus. Oo, ilang oras na Siyang nakapako sa krus. Katunayan, hindi pa Siya nakakakain o nakakainom ng kahit tubig sa mga sandaling iyon. Ang huling kain at inom ni Hesus ay noong bisperas ng Kanyang Mahal na Pasyon. Kaya, sa unang tingin, mauunawaan pa natin kung bakit sinabi ni Hesus na Siya'y nauuhaw. Natural lamang na mauuhaw Siya sa mga oras na iyon. Subalit, hindi lamang iyon ang nais iparating ng Panginoong Hesukristo sa krus. 

Kung gayon, ano pa ba ang nais iparating ni Kristo? Minsan ay nasabi Niya sa isa sa Kanyang mga pangaral: "Kung ano ang ginawa ninyo sa pinakahamak sa Aking mga kapatid, ginawa ninyo ito sa Akin" (Mateo 25, 40). Kaya naman, ang wikang ito ay maituturing na isang paalala ni Kristo para sa lahat. At ang mensaheng ito ni Hesus ay nananatiling mahalaga sa kasalukuyan. Hindi kailangan ng Panginoon na ipakita Niya ang Kanyang Mukha para lamang mapawi natin ang Kanyang uhaw. Bakit? Dahil Siya'y nasa piling ng mga kapus-palad. 

Ang wikang ito ng Panginoong Hesus ay isang babala laban sa pagkagahaman. Sa wikang ito, nais ipaalala sa atin ni Hesus na ang pagkagahaman o pagkasakim ay hinding-hindi magiging katanggap-tanggap sa Kanyang paningin. Ang kasakiman o pagkagahaman ay kasuklam-suklam sa Kanyang paningin. Bakit? Ipinagpapalit ng mga sakim o gahaman ang Diyos sa mga materyal na bagay. Ang mga materyal na bagay na iyon ay ginawang mga diyos-diyosan. Dahil diyan, ayaw nang mamigay o tumulong sa kapwa, lalung-lalo na sa mga dukha. Ayaw nang magkawanggawa. 

Iyan ang problema sa mga sakim o gahaman. Ang tingin nila sa mga nanghihingi sa kanila ay mga kalaban at magnanakaw. Para bang banta sila sa kanilang mga ari-arian. Hindi na kapwa ang tingin sa iba. Hindi na nila nakikita na sila'y nilikhang kawangis ng Diyos. Iba na ang diyos nila. Ang kanilang luho ay ang diyos nila. 

May iba pa diyan na hindi pa kuntento sa kanilang mga kayamanan dahil sobrang sakim. Sa sobrang sakim o pagkagahaman, nakukuha pa nilang magnakaw ng iba't ibang bagay, lalo na ang mga mamahaling bagay. Marami silang mga bagay-bagay, pero kulang pa iyon para sa kanila. Mga uhaw sa kayamanan. Mga uhaw sa pera at salapi. Nasobrahan sa pagkasakim at pagkagahaman. 

Sa wikang ito, nagturo si Hesus laban sa pagkagahaman at kasakiman. Tayong lahat ay tinuturuan ni Hesus na nakabayubay sa krus tungkol sa kahalagahan ng pagkakawanggawa. Ayaw ni Hesus na tayo'y maging sakim at gahaman. Ayaw ni Hesus na magkaroon tayo ng ibang diyos-diyosan. Ayaw ni Hesus na Siya'y ating ipagpapalit sa mga materyal na bagay dito sa mundo. Ang nais ni Hesus para sa atin - maging mga salamin ng Kanyang awa at habag para sa atin. Magpakita tayo ng malasakit sa kapwa, lalung-lalo sa mga nangangailangan. Kapag iyan ang ating gagawin, ginagawa natin iyan kay Hesus. 

Tingnan natin kung gaano tayo kahalaga sa paningin ni Hesus. Siya'y nagbitiw ng dalawang salita lamang upang tayo'y turuan, kahit nakapako sa krus. Bakit Niya iyon ginawa? Dahil tunay Niya tayong iniibig. Tunay tayong mahalaga sa Kanyang paningin. Kaya nga Niya inalay ang Kanyang sarili sa krus, hindi ba? 

NASAAN ANG DIYOS?

IKAAPAT NA WIKA: 

"Diyos Ko, Diyos Ko, bakit Mo Ako pinabayaan?" 

(Mateo 27, 46; Marcos 15, 34) 

Sa mga panahon ng pagsubok, mabilis para sa marami ang magtanong kung tunay ba talaga ang Diyos. Para sa marami, tila hindi nagpaparamdam ang Diyos sa mga panahon ng pagsubok. Sa mga panahon ng pandemya o 'di kaya kapag dumating ang mga problema sa buhay, madaling magtanong kung tunay nga ba talaga ang Diyos. Sa mga oras na higit nating kailangan ang Diyos, saka pa lamang Siya hindi magpaparamdam sa atin. Para bang pinabayaan na tayo. 

Mayroon ring mga tao na nagsasabing "Walang Diyos!" dahil sa mga karanasang katulad nito. Buong puso nilang pinaniniwalaan at pinanaligan ang Diyos para lang sa wala. Tila nauwi lamang sa wala ang kanilang pananalig at pananampalataya sa Diyos. Dahil diyan, iniisip nilang walang silbi ang pananampalataya sa Diyos. Isang gawa-gawa lamang ang Diyos. Isa lamang imahinasyon ang Diyos. 

Hindi natin sila masisisi. Bakit? Naitanong na rin natin iyan minsan sa buhay natin, lalung-lalo na kapag humaharap tayo sa mga matitinding pagsubok sa buhay. Ang tanong kung ang Diyos ay totoo ay naitanong rin natin. Kung tunay nga ang Diyos, bakit hindi Siya nagpaparamdam sa panahon ng matitinding pagsubok sa buhay? Parang wala nang saysay ang ating paniniwala sa Kanya dahil diyan. Kung hindi naman magpaparamdam ang Diyos sa mga sandaling ito, bakit pa tayo maniniwala sa Kanya? Ano pang saysay nito kung hindi naman Niya tutulungan? 

Ang wikang ito ng Panginoong Hesukristo mula sa krus, na hango mula sa Salmo 22, ay naging samo natin sa Diyos Ama. Sa mga sandali ng kadiliman at pagsubok sa buhay natin, iyan ang naitatanong natin sa Diyos. Sa tuwing darating ang mga pagsubok sa buhay, tinatanong natin ang Diyos kung bakit Niya tayo pinabayaan. 

Bakit hindi natin maramdaman ang Diyos sa mga panahon ng pagsubok? Hindi ba nasusulat sa aklat ni propeta Isaias na ang Diyos ay kasama natin (7, 14)? Ang Panginoon ay ang ating Emmanuel, hindi ba? Bakit hindi natin Siya maramdaman sa mga sandali ng pagsubok? Bakit ganyan ang Panginoon? 

Oo, ang Panginoon ay ang ating Emmanuel. Siya'y palagi nating kasama sa bawat sandali ng ating buhay. Hindi man natin Siya nakikita o naririnig sa mga sandaling yaon, kasama pa rin natin Siya. Nandoon Siya kasama natin. Bakit Siya tahimik o hindi nagpaparamdam sa mga sandaling iyon? Pagmasdan natin nang mabuti ang krus ni Kristo. Iyan ang nangyayari sa Panginoon sa tuwing nakikita Niya tayong nagdurusa. Sa tuwing tayo'y nagdurusa, nagdurusa rin Siya. Ang ating mga sakit at paghihirap ay dinadala rin Niya. Kaisa Niya tayo. Hindi Niya tayo pababayaang mag-isa sa mga matitinding hamon at pagsubok sa buhay. 

Nasaan ang Diyos sa mga panahon ng matitinding pagsubok sa buhay? Siya'y kasama nating nagdurusa. Ang Panginoong Diyos ay kaisa natin sa pagharap sa mga matitinding hamon at pagsubok sa buhay. 

KASAMA SA SAKIT AT LUNGKOT

IKATLONG WIKA: 

"Ginang, narito ang iyong Anak . . . Narito ang iyong Ina!" 

(Juan 19, 26-27) 

Sabi sa simula ng imnong Stabat Mater, "Ang Inang nangungulila / sa Anak n'yang nagdurusa / ay nasa tabi ng krus." Sa simula pa lamang ng imnong ito, inilarawan kung ano ang nararamdaman ng Mahal na Birheng Maria samantalang siya'y nasa paanan ng krus ng Panginoong Hesus. Hindi lamang siya napupuspos ng hapis, lungkot, at sakit sa mga sandaling yaon. Siya'y nangulila dahil kay Kristo Hesus, ang kanyang minamahal na Anak. 

Ano ang ibig sabihin ng salitang "nangungulila"? Ang ibig sabihin ng salitang ito ay naghahangad. Kapag nangulila ang isang tao, hinahangad niya ang presensya ng kanyang minamahal. Nais niyang makapiling ang kanyang minamahal. Para bang hindi niya kaya mag-isa kapag wala ang kanyang iniirog. Ang tanging nais niya ay makasama ang kanyang minamahal. 

Bihirang gamitin ang mga malalaim na salitang tulad ng "nangungulila," lalung-lalo na sa kasalukuyang panahon. Kapag hinahangad nating makapiling ang ating mga minamahal, lalung-lalo na ang mga nakatira sa mga malalayong lugar, sinasabi na lamang natin na "I miss you." Bihira na lamang natin maririnig ang mga malalim na salita, lalo't higit baka hindi na magkaintindihan ang mga magkasintahan. Kapag ginamit ang mga salitang katulad ng "nangungulila", baka hindi na magkaunawaan ang mga magkasintahan o 'di kaya mabaduyan yung isa sa kanila. 

Ngayon, sa kaso ng Mahal na Inang si Maria, nangulila siya dahil kay Hesus. Ang kanyang minamahal na Anak na si Hesus ang dahilan ng kanyang pangungulila. Si Hesus na minamasdan niyang naghihingalo sa krus ay gusto niyang makapiling at makasama, lalung-lalo na sa mga sandaling yaon. Ang puso ni Maria ay nangulila para kay Kristo. Kahit sa mga sandali ng matinding hapis, wala siyang ibang ninais o hinangad kundi ang makasama si Kristo hanggang sa huli. 

Hindi ininda ng Mahal na Birheng Maria ang hapis at sakit sa kanyang puso. Kahit napakasakit para sa kanya na masilayan ang pagkamatay ng kanyang Anak na si Kristo, pinili pa rin niyang makapiling ang kanyang Anak. Sa kabila ng paulit-ulit na paglibak at pagkutya ng mga tao, sa kabila ng hapdi at sakit na dulot ng sandaling ito sa kanyang buhay, pinili pa rin ni Maria na makapiling si Kristo sa Kalbaryo. Ang sakit dulot ng pagdurusa't kamatayan ni Hesus ay hindi naging hadlang para kay Maria. Walang nakapagpigil kay Maria na samahan si Hesus hanggang sa huli.

Iyan ang dahilan kung bakit ipinagkatiwala ni Hesus ang Kanyang Inang si Maria sa ating lahat na noo'y kinatawan ni Apostol San Juan sa paanan ng krus. Sinamahan ng Mahal na Birheng Maria ang Panginoong Hesukristo hanggang sa huli. Iyan ang hangad ng Panginoong Hesukristo para sa bawat isa sa atin na bahagi ng Kanyang Simbahan dito sa mundo. Nais ni Hesus na tayo'y samahan ni Maria hanggang sa kahuli-hulihan, tulad ng kanyang ginawa para sa kanyang Anak. Hindi ninanais ng Panginoong Hesus na isipin natin na tayo'y pinabayaan na mag-isa lamang. 

Marami tayong kasama sa ating buhay. Ang Panginoon ay kasama natin sa bawat sandali ng ating buhay dito sa lupa. Kasama rin natin ang lahat ng mga anghel at banal sa langit na nananalangin para sa atin. At higit sa lahat, kasama rin natin ang ating Mahal na Inang si Maria. Sa hirap at ginhawa sa buhay, hindi tayo nag-iisa. Gaano mang kasakit ang ating pinagdadaanan, hindi tayo nag-iisa. Lagi nating kasama sa katahimikan ang Panginoon at ang Mahal na Ina, pati na rin ang lahat ng mga anghel at banal sa langit. Hindi tayo nag-iisa. 

WALA SA DAIGDIG NA ITO

IKALAWANG WIKA: 

"Sinasabi Ko sa iyo: Ngayon di'y isasama Kita sa Paraiso." 

(Lucas 23, 43) 

Kapag narinig natin ang salitang "Paraiso", iniisip natin ang isang napakagandang lugar. Sa Paraiso, maginhawa ang buhay. Sa Paraiso, walang usok o polusyon. Sa Paraiso, may kulay at masarap ang buhay. Walang dumi sa Paraiso. Ang Paraiso ay isang napakalinis na lugar. Kay ganda ng buhay sa Paraiso. 

Ang problema nga lamang, madalas na hinahanap ng mga tao ang Paraiso dito sa lupa. Nagpapakahirap ang bawat tao na mahanap ang Paraiso dito sa lupa. Bukod pa roon, madalas na ginagamit ang salitang "Paraiso" ng ilang mga negosyo o 'di kaya mga establisyemento upang akitin ang mga tao. Katunayan, mas madalas pa nga itong nakikita sa mga bakasyunan. "Experience paradise", ika nga ng marami. 

Hindi mahahanap sa daigdig na ito ang Paraiso. Ang tunay na Paraiso ay wala sa daigdig na ito. Lakbayin man natin ang lahat ng mga bansa sa daigdig, hindi natin mahahanap ang tunay na Paraiso. Oo, maraming mga magagandang tanawin dito sa daigdig. Maraming mga magagandang lugar sa daigdig. Subalit, gaano pa mang kaganda ang ilang mga lugar sa daigdig na ito, hindi iyan ang tunay na Paraiso. At gaano pa mang kaganda ang daigdig na ito, na ating tinitirhan ngayon at lilisanin rin natin balang araw, hindi ito ang tunay na Paraiso. 

Saan natin mahahanap ang tunay na Paraiso? May tunay bang Paraiso? Oo, may tunay na Paraiso. Ang tunay na Paraiso ay mahahanap sa langit. Ang kaharian ng Diyos sa langit ang tunay na Paraiso. Iyon lamang ang kaisa-isang Paraiso. Hindi mahihigitan o mapapantayan ang kagandahan at kalinisan sa Paraisong ito. 

Napagtanto ng salaring nagbalik-loob na si Dimas ang katotohanang ito sa mga huling sandali ng kanyang buhay sa daigdig. Kaya naman, ang kanyang kahilingan kay Hesus habang siya'y nakapako sa krus kasabay Niya ay huwag siyang limutin sa Kanyang maluwalhating pagbalik sa Kanyang trono sa langit. Kinilala niya ang Panginoong Hesus bilang tunay na Hari. Kinilala niya ang Panginoong Hesukristo bilang Hari ng langit, ang tunay na Paraiso. 

Paano tayo makakapasok sa tunay na Paraiso na ito? Habang nabubuhay pa tayo dito sa daigdig, pagsisihan natin at talikuran ang ating mga kasalanan. Hingin natin ang awa at kapatawaran ng Panginoon. Tandaan, walang dumi sa langit (Pahayag 21, 27). Buong kababaang-loob nating hilingin sa Panginoon na tayo'y linisin mula sa dungis ng ating mga kasalanan. Kapag iyan ang ating ginawa, matutulad tayo kay Dimas. Matatamasa natin ang biyaya at kaligayahan ng Paraiso. 

Tunay ang Paraiso. Hindi ito gawa-gawa, guni-guni, o kathang-isip lamang. Totoo ngang may Paraiso. Ang kaharian ng Panginoong Diyos sa langit ay ang tunay na Paraiso. Kung hangad nating matamasa ang biyaya at kaligayahan ng buhay na walang hanggan sa tunay na Paraiso, ang kaharian ng Diyos sa langit, hingin natin ang awa at habag ng Diyos nang buong kababaang-loob. Pahintulutan natin ang Diyos na tayo'y linisin mula sa dungis ng ating mga kasalanan. Tularan natin ang salaring si Dimas na inamin at pinagsisihan ang kanyang kasalanan nang buong kababaang-loob at kinilala si Kristo bilang tunay na Hari ng Paraiso. Kung iyan ang gagawin natin, matatamasa natin ang pangako ng Paraiso. 

Maawain at mahabagin ang Panginoon. Inaalok Niya sa atin ang biyaya ng buhay na walang hanggan sa langit, ang tunay na Paraiso na hindi mahahanap sa lupa. Ipagkakaloob ng Panginoon ang pagpapalang ito sa atin kung tutularan natin ang kababaang-loob na ipinakita ni Dimas. Kung buong kababaang-loob nating pagsisisihan at tatalikuran ang ating mga kasalanan at hihingin ang Kanyang awa at habag, ihahatid Niya tayo sa tunay na Paraiso. 

HINDI MINAMADALI

UNANG WIKA: 

"Ama, patawarin Mo sila sapagkat hindi nila nalalaman ang kanilang ginagawa." 

(Lucas 23, 34) 

Kapansin-pansin sa wikang ito kung paanong sinabi ni Hesus na hindi nalalaman ng Kanyang mga kaaway ang kanilang ginagawa. Subalit, napakalinaw naman na alam ng Kanyang mga kaaway kung ano ang kanilang ginagawa sa mga sandaling yaon. Para namang tanga ang Panginoong Hesukristo dahil sa sinabi Niyang ito. Malinaw pa sa sikat ng araw na nababatid ng Kanyang mga kaaway kung ano ang ipinagagawa nila. May motibo pa nga sila, hindi ba? 

Bakit naman sinabi ng Panginoong Hesus na hindi alam ng Kanyang mga kaaway ang kanilang ginagawa? Alam naman ng Panginoong Hesus na Siya'y ipinapako sa krus. Alam naman ng Panginoong Hesus na unti-unti Siyang pinapatay ng Kanyang mga kaaway. Katunayan, hindi pa sila kuntento na naipako ang Panginoong Hesus sa krus. Kahit na Siya'y naipako na sa krus, nakuha pa nilang kutyain Siya. Kaya naman, sa unang tingin ng mga hindi nakakakilala sa Kanya, si Hesus ay mukhang tanga. Mukhang hindi nalalaman ni Hesus kung ano ang Kanyang pinagsasabi habang Siya'y nakabayubay sa krus. 

Alam naman ni Kristo na pinapatay Siya ng Kanyang mga kaaway. Alam Niya ang mga masasamang balak ng Kanyang mga kaaway laban sa Kanya. Bago pa nga Siya ipinako sa krus, ilang ulit na nalagay sa panganib ang buhay ni Kristo. Ilang ulit Siyang muntikang pinatay ng Kanyang mga kaaway. Alam naman ni Kristo na nasasabik ang Kanyang mga kaaway na Siya'y patayin. Alam Niyang napupuno ng galit ang puso at isipan ng Kanyang mga kaaway. Alam Niyang galit na galit sa Kanya ang Kanyang mga kaaway. Pero, bakit naman Niya nasabi iyon? 

Nasabi ng Panginoong Hesus sa Kanyang panalangin sa Ama habang nakapako sa krus na hindi nalalaman ng Kanyang mga kaaway ang kanilang ipinagagawa dahil nanaig ang Kanyang awa at habag. Kahit na Siya'y nakabayubay sa krus sa mga sandaling iyon, ipinamalas ni Hesus ang Kanyang awa at habag para sa Kanyang mga kaaway. Hindi man masabi ni Hesus na pinapatawad Niya sila dahil tiyak na nasasaktan Siya sa mga sandaling iyon. Hindi lamang pisikal ang sakit na nararamdaman Niya noon. Pati mga emosyonal na sakit. Subalit, sa kabila ng mga sakit na naramdaman Niya sa mga sandaling iyon, pinili pa rin ni Hesus na ipakita ang Kanyang awa at habag para sa Kanyang mga kaaway. 

Isa sa mga itinuro ng Panginoong Hesus sa Kanyang ministeryo ay ang pag-ibig para sa kaaway. Turo Niya: "Ibigin mo ang iyong kaaway at ipanalangin mo ang mga umuusig sa iyo." (Mateo 5, 44). Ito ang ginawa ng Panginoong Hesus mula sa krus. Habang nakabayubay sa krus, ipinakita ni Hesus kung paano magagawa ito ng bawat isa. Tinuturuan tayo ng Panginoong Hesus kung ano ang dapat nating gawin. Kahit nakapako sa krus sa mga oras na iyon, nakuha pa rin ng Panginoong Hesukristo na magturo sa pamamagitan ng Kanyang mga gawa. Siya'y nanalangin sa Ama para sa Kanyang mga kaaway. 

Hindi madali ang ginawa ng Panginoong Hesus. Hindi rin biro ang lahat ng mga pagdurusa at sakit na pinagdaanan ng Panginoong Hesus sa mga huling sandali ng Kanyang buhay. Kaya naman, Siya'y nanalangin sa Ama para sa Kanyang mga kaaway. Nanalangin Siya na sila'y kahabagan at patawarin ng Ama. 

Mahalaga ang aral na itinuturo ni Hesus sa wikang ito. Batid Niyang hindi madali para sa atin bilang tao na magpatawad. Kaya naman, itinuturo Niya sa atin kung ano ang dapat nating gawin kung hindi tayo handang magpatawad. Kung hindi pa tayong handang patawarin ang mga nagkasala laban sa atin, manalangin tayo para sa kanila. Mag-alay tayo ng mga panalangin para sa kanila. Bakit? Iyan ang unang hakbang tungo sa pagpapatawad.

Ang pagpapatawad ay isang proseso at paglalakbay. Ang proseso o paglalakbay na ito ay hindi dapat madaliin. Kailangan natin daanan ang bawat yugto ng proseso o paglalakbay na ito nang unti-unti. Dahan-dahan din lamang ang paglalakbay na ito. Paano natin sinisimulan ang proseso o paglalakbay na ito? Ang proseso o paglalakbay na ito ay ating sinisimulan sa pamamagitan ng pananalangin para sa mga nagkasala laban sa atin. Iyan ang unang hakbang. 

Hindi tayo nag-iisa sa proseso o paglalakbay na ito. Sa proseso o paglalakbay na ito tungo sa pagpapatawad, kasama natin ang Diyos. Ang Panginoon ay lagi nating kasama sa bawat yugto at sandali ng proseso at paglalakbay na ito. Siya mismo ang magiging gabay natin. Tutulungan Niya tayong patawarin ang mga nagkasala laban sa atin. Hindi Niya tayo pababayaan. 

HIGIT SIYANG MAKAPANGYARIHAN

29 Marso 2020 

Ikalimang Linggo ng Apatnapung Araw na Paghahanda para sa Pasko ng Pagkabuhay (A) 

Ezekiel 37, 12-14/Salmo 129/Roma 8, 8-11/Juan 11, 1-45 (o kaya: 11, 3-7. 17. 20-27. 33b-45) 

Ang buhay ay isang biyaya mula sa Panginoong Diyos. Ang Diyos ay ang bukal ng buhay. Sa Kanya nagmumula ang buhay. Siya ang dahilan kung bakit ang bawat isa ay may buhay. Ito ang nais bigyan ng pansin sa mga Pagbasa. 

Sabi ng Panginoong Diyos sa Unang Pagbasa: "Hihingahan Ko kayo upang kayo'y mabuhay . . ." (Ezekiel 37, 14). Tila ipinapaalala Niya kung paanong nagkaroon ng buhay ang bawat tao. Para bang ipinapaalala Niya ang Kanyang ginawa sa simula ng kasaysayan ng daigdig. Nilikha ng Diyos ang tao mula sa alabok at hiningahan upang magkaroon ito ng buhay (Genesis 2, 7). Siya ang nagbibigay ng buhay sa lahat ng tao. Kung hindi dahil sa Diyos, hindi tayo nabubuhay ngayon sa mundo. 

Inilarawan ni Apostol San Pablo sa kanyang pangaral sa Ikalawang Pagbasa ang gantimpala ng mga pinananahanan ng Espiritu Santo. Sabi ni Apostol San Pablo na kung nananahan ang Espiritu Santo sa atin, muling bubuhayin ng Diyos ang ating mga katawan (Roma 8, 11). Iyan ay isang biyaya mula sa Diyos. Ang ating mga katawan ay gagawing dakila ng Diyos. Hindi man permanente ang ating buhay dito sa daigdig na ito, matatamasa natin ang biyaya ng Muling Pagkabuhay. Kung paanong si Kristo ay muling nabuhay, muli tayong bubuhayin ng Diyos. Iyan ay kung pipiliin nating maging tahanan o templo ng Espiritu Santo. Kung ang Espiritu Santo ay papayagan nating manahan sa bawat isa sa atin, ipinapahayag natin ang tiwala at pananalig natin sa pangakong ito ng Diyos. 

Tampok sa salaysay sa Ebanghelyo kung paanong muling binuhay ni Hesus ang kaibigan Niyang si Lazaro. Bagamat apat na araw nang patay si Lazaro sa mga sandaling yaon, binuhay pa rin siya ng Panginoong Hesukristo. Sa pamamagitan ng himalang ito, ipinakita ng Panginoong Hesus ang kapangyarihan ng Diyos. Ang Diyos ay hindi madadaig ng kamatayan. Iyan ay dahil ang Panginoong Diyos ay higit na makapangyarihan kaysa sa kamatayan. Ang Panginoon ay ang bukal ng buhay. Siya ang pinagmulan ng buhay. 

Habang papalapit ang mga Mahal na Araw, ipinapaalala sa atin ng Simbahan na ang Diyos ay ang pinagmulan ng buhay. Siya ang bukal ng buhay. Siya ay higit na makapangyarihan kaysa sa kamatayan.  

KANINONG PLANO ANG SUSUNDIN MO?

25 Marso 2020 

Dakilang Kapistahan ng Pagpapahayag ng Magandang Balita tungkol sa Panginoon 

Isaias 7, 10-14; 8, 10/Salmo 39/Hebreo 10, 4-10/Lucas 1, 26-38 

Kaninong plano ang susundin mo? Ito ang tanong ng Simbahan sa bawat isa sa atin sa pagdiriwang sa araw na ito. Kaninong plano ang pipiliin natin? Dalawa lang naman ang ating pagpipilian - ang kalooban ng Diyos o ang sarili nating kalooban. Iyan ang pinagtutuunan ng pansin sa mga Pagbasa sa pagdiriwang ng Simbahan sa espesyal na araw na ito.

Sa Unang Pagbasa, inilahad ni propeta Isaias ang plano ng Panginoong Diyos na magaganap sa takdang panahon. Tampok naman sa salaysay sa Ebanghelyo ang kaganapan ng planong ito. Si Maria ay pinili at hinirang ng Diyos para sa Kanyang plano na magdudulot ng kabutihan sa lahat ng tao. Ang Mahal na Birheng Maria ay hinirang ng Diyos upang maging ina ng ipinangakong Mesiyas. Buong kababaang-loob na tinanggap ng Birheng Maria ang kalooban ng Diyos. Sa pamamagitan nito, natupad ang plano ng Diyos na unang inihayag sa Lumang Tipan. 

Tinanggap ni Maria ang papel na ibinigay sa kanya ng Diyos - ang maging ina ng ipinangakong Mesiyas na si Hesus. Kahit hindi biro ang pananagutang ibinigay sa kanya ng Diyos, buong kababaang-loob niya itong tinanggap at sinundan. Ang mga sarili niyang plano ay isinantabi niya upang bigyang-daan ang plano ng Diyos. Mas pinili ng Mahal na Inang si Maria ang kalooban ng Panginoon kaysa ang mga sarili niyang plano. Oo, 'di hamak na mas madali para sa Birheng Maria na sundin na lamang ang mga sarili niyang plano. Subalit, mas pinili niya ang plano ng Diyos. 

Ang Sanggol na ipinaglihi't iniluwal ng Mahal na Birheng Maria mula sa kanyang sinapupunan at inalagaan mula sa pagkabata hanggang sa paglaki ay walang iba kundi ang Panginoong Hesukristo. Tinalakay naman sa Ikalawang Pagbasa kung paanong nagpakita ng kababaang-loob ang Diyos Anak na si Kristo sa kalooban ng Diyos Ama. Buong kababaang-loob na tinanggap ni Kristo ang kalooban ng Ama na maging handog para sa ikapagpapatawad ng mga kasalanan. Inalay ni Kristo ang buo Niyang sarili bilang pagsunod sa kalooban ng Ama. Sa pamamagitan nito, ang lahat ng tao ay iniligtas ng Diyos Anak na si Hesus. 

Habang ipinagdiriwang natin ang espesyal na araw na ito, pagnilayan natin nang mabuti ang tanong na ito - kaninong plano ang ating tatanggapin at susundin? 

KAGALAKANG HATID NG TUNAY NA LIWANAG

22 Marso 2020 

Ikaapat na Linggo ng Apatnapung Araw na Paghahanda para sa Pasko ng Pagkabuhay (A) 

1 Samuel 16, 1b. 6-7. 10-13a/Salmo 22/Efeso 5, 8-14/Juan 9, 1-41 (o kaya: 9, 1. 6-9. 13-17. 34-38) 

Ang Pambungad na Antipona para sa Misa ng Ikaapat na Linggo ng Kuwaresma ay isang panawagan upang magalak. Ang mga salitang ito'y ginagamit sa Antipona sa simula ng Misa para sa Ikaapat na Linggo ng Kuwaresma dahil ang araw na ito ay tinatawag na Linggo ng Laetare o Linggo ng Kagalakan. Habang tayo'y napapaloob pa rin sa panahon ng Kuwaresma, nananawagan ang Simbahan sa bawat isa na magalak. Ano naman ang dapat ikagalak ng bawat isa sa atin? Hindi ba puwedeng hintayin na lamang sumapit ang Pasko ng Muling Pagkabuhay? Bakit tila ang aga naman ng panawagang ito? Hindi ba masyado pang maaga? 

Tinalakay sa mga Pagbasa ang dahilan kung bakit kinakailangang magalak ang bawat isa, kahit napapaloob tayo sa isang panahon ng pagpepenitensya. Kahit napapaloob ang Simbahan sa panahon ng Kuwaresma na inilalaan sa pagbabalik-loob sa Diyos, kinakailangan pa ring magalak ang bawat mananampalataya. Iyan ay dahil ang Diyos ay ang pinagmulan ng kagalakan. Siya ang naghahatid ng galak sa bawat isa sa atin. Ang kagalakan ay isang biyaya mula sa Panginoon. 

Galak ang inihatid ng Panginoong Hesukristo sa lalaking ipinaganak na bulag sa tampok na salaysay sa Ebanghelyo. Si Hesus ang tunay na liwanag. Binigyan Niya ang lalaking ipinanganak na bulag ng pagkakataong makakita. Sa kauna-unahang pagkakataon sa kanyang buhay, ang lalaking ito ay nakakita ng liwanag at kulay dahil kay Kristo. Ang lalaking ipinanganak na bulag ay biniyayaan ng Panginoong Hesus ng pagkakataong makakita. Sa pamamagitan ng pagpapagaling sa lalaking bulag mula sa kanyang pagsilang sa daigdig, ang Panginoong Hesus ay naghatid ng kagalakan sa kanya at pati na rin sa kanyang mga magulang. 

Sabi ni Apostol San Pablo sa Ikalawang Pagbasa na ang bawat isa ay nasa panig ng liwanag dahil sila'y nasa panig ng Panginoon. Ang Panginoon ay ang tunay na liwanag. Tayong lahat ay Kanyang pinalaya mula sa pagkaalipin sa kadiliman. Ang bawat isa sa atin ay hindi na tumatahak sa kadiliman dahil tayo'y nasisinagan ng Panginoon, ang tunay na liwanag. Ang Panginoon ang nagligtas at nagpalaya sa atin mula sa kadiliman. Kaya, marapat lamang na magalak. 

Hindi rin naiba ang ginawa ng Panginoong Diyos sa Unang Pagbasa. Siya'y pumili at humirang ng isang hari - si David na isang pastol. Si David ay hinirang ng Diyos upang maging hari ng bayang Israel. Sa pamamagitan nito'y binigyan ng Diyos ng galak ang bayang Israel. Hindi Niya nililimot ang Kanyang bayan. 

Maganda rin ang Salmo para sa araw na ito. "Pastol ko'y Panginoong Diyos, hindi ako magdarahop" (Salmo 22, 1). Ang Panginoon ang kumakalinga at umaaruga sa bawat isa sa atin na bumubuo sa Kanyang kawan dito sa mundo. Sapat na ang Kanyang pagkalinga at pag-aruga sa atin. Wala na tayong hahanapin o aasam pa dahil ang Panginoon ang bahala sa atin. 

Kagalakan ang hatid sa atin ng tunay na liwanag na si Kristo. Patuloy Niya itong ibabahagi sa atin. Magalak tayo sa Panginoon.

SIYA ANG PUMAPANATAG SA ATIN

19 Marso 2020 

Dakilang Kapistahan ni San Jose, Kabiyak ng Puso ng Mahal na Birhen 

2 Samuel 7, 4-5a. 12-14a. 16/Salmo 88/Roma 4, 13. 16-18. 22/Mateo 1, 16. 18-21. 24a (o kaya: Lucas 2, 41-51a) 

Sa Ebanghelyo ni San Mateo, nasasaad kung paanong tinanggap ni San Jose ang kalooban ng Panginoon. Matapos magpakita sa kanya ang isang anghel mula sa langit sa panaginip upang ipaliwanag sa kanya ang lahat ng mga nangyari, agad na tinupad ni San Jose ang ipinagagawa sa kanya ng Panginoon. Si San Jose ay hindi na nagdalawang-isip na tuparin ang ipinagagawa sa kanya ng Panginoong Diyos. Matapos ipaliwanag sa kanya ng anghel ng Panginoon na nagpakita sa kanyang panaginip ang lahat ng mga nangyari, pumanatag ang loob ni San Jose. Iyon ang dahilan kung bakit hindi siya nagdalawang-isip na tuparin ang kalooban ng Diyos. 

Iyan ang aral na matutunan natin mula kay San Jose. Itinuturo sa atin ni San Jose na ang Panginoon lamang ang makakapagpanatag sa ating mga puso't isipan. Sa tuwing tayo'y nababagabag, lapitan lang natin ang Panginoon. Ipapanatag ng Diyos ang mga puso't isipan ng bawat isa. Hindi Niya palalain pa ang ating mga problema o sitwasyon sa buhay. Hindi Siya magiging pabigat sa atin. Bagkus, ang bawat isa sa atin ay pagkakalooban ng lakas at kapanatagan ng loob. Ang Diyos mismo ang magpapalakas sa atin at magpapanatag sa ating mga loob. 

Ang Diyos ang pumanatag sa puso't isipan ni San Jose. Pumanatag ang puso at isipan ni San Jose dahil umasa siya sa Diyos. Ipinasa niya sa Diyos ang sitwasyon na kanyang hinaharap. Nang magbigay ng solusyon ang Panginoon, doon lamang pumanatag ang loob ni San Jose. Iyan din ang ginawa ng Panginoong Diyos sa Unang Pagbasa at Ikalawang Pagbasa. Sa Unang Pagbasa, inilahad ng Panginoon kay propeta Natan ang Kanyang pangako kay Haring David. Sa pamamagitan nito, naghatid ng kapanatagan ng loob kay Haring David ang Panginoong Diyos. Sa Ikalawang Pagbasa, inilarawan ni Apostol San Pablo sa kanyang pangaral kung paanong ipinanatag ng Panginoon ang kalooban ni Abraham. Ang pangako ng Diyos ang pumanatag sa kalooban ni Abraham. Kahit mahirap para kay Abraham na unawain ang pangakong ito ng Diyos, nanalig pa rin siya. Iyon ay dahil panatag ang kanyang loob sa Diyos. Iyan ang gawain ng Diyos. 

Batid ng Diyos kung ano ang hinaharap ni San Jose. Kaya naman, tinulungan Niya si San Jose na tuparin ang Kanyang kalooban. Sa pamamagitan ng pagtulong Niya kay San Jose, pinanatag ng Diyos ang kanyang puso't isipan. Naging panatag ang loob ni San Jose dahil alam niyang kasama niya ang Diyos upang siya'y tulungan. 

Kaya, wala tayong dapat ikabahala. Wala tayong dapat ipag-alala. Ang Diyos ay lagi nating kasama. Siya ang magpapanatag sa ating mga puso't isipan. 

LAGI NIYA TAYONG PINAPATNUBAYAN AT KINAKALINGA

15 Marso 2020 

Ikatlong Linggo ng Apatnapung Araw na Paghahanda para sa Pasko ng Pagkabuhay (A) 

Exodo 17, 3-7/Salmo 94/Roma 5, 1-2. 5-8/Juan 4, 5-42 (o kaya: 4, 5-15. 19b-26. 39a. 40-42) 

"Ang pinagtalunan [ng mga Israelita] ay kung pinapatnubayan sila ng Panginoon o hindi" (Exodo 17, 7). Sa pamamagitan ng mga salitang ito'y nagtapos ang tampok na salaysay sa Unang Pagbasa. Isinalaysay sa Unang Pagbasa kung paanong ang Panginoong Diyos ay pinagdudahan ng Kanyang bayan. Matapos Niyang palayain mula sa pagkaalipin sa Ehipto ang mga Israelita, pagdududa ang kanilang ibinayad sa Kanya. Matapos ang lahat ng Kanyang mga ginawa para sa mga Israelita, ang Diyos ay nakatanggap ng pagdududa mula sa kanila. 

Kung tutuusin, hindi naman obligado ang Diyos na gumawa ng kababalaghan para sa mga Israelita. Tutal, wala naman silang utang na loob sa Kanya. Sa halip na manalig sa Kanya, Siya'y pinagdudahan nila. Dahil pinagdudahan ng mga Israelita ang Panginoon, hindi Niya kailangang gumawa ng anumang himala para sa kanila. Bahala na sila sa mga buhay nila. Maaari Niya silang pabayaang mamatay nang gayon na lamang sa ilang. Mga ingrato naman sila. Mga hindi marunong tumanaw ng utang na loob. Kinahabagan at tinulungan, pero pinagdududahan pa rin. 

Subalit, iba rin ang Diyos. Kahit na hindi nagpakita ng utang na loob sa Kanya ang mga Israelita sa sandaling yaon, pinili pa rin Niyang gumawa ng himala para sa kanila. Hindi Siya gumawa ng himala upang ipamalas ang Kanyang kapangyarihan. Bagkus, gumawa Siya ng himala upang patunayan ang Kanyang pagkalinga, pag-ibig, at pamamatnubay sa mga Israelita. Kahit hindi naman kinailangang gumawa ng himala ang Panginoon, ginawa pa rin Niya iyon para sa mga Israelita. Ano ang himalang iyon? Nagpabukal Siya ng tubig mula sa isang malaking bato. Inutos ng Diyos kay Moises na ihampas ang kanyang tungkod sa malaking bato upang ang tubig ay bumukal roon. At gayon nga ang nangyari. 

Ito rin ang binibigyan ng pansin sa Ebanghelyo. Kay Hesus nagmumula ang tubig na papawi sa lahat ng uri ng pagkauhaw. Pisikal na pagkauhaw ng tao lamang ang kayang pawiin ng tubig dito sa daigdig. Hindi kayang pawiin ng tubig dito sa mundo ang iba pang mga uri ng pagkauhaw. Kung tutuusin, pansamantala pa nga lamang pinapawi ng tubig dito sa daigdig ang pagkauhaw ng tao. Subalit, kung lalapit ang bawat isa sa Panginoong Hesus, mapapawi ang lahat ng kanyang pagkauhaw. Ang tubig na nagmumula sa Panginoong Hesukristo ay pumapawi sa lahat ng uri ng pagkauhaw.  Ang mga pagkauhaw na hindi kayang pawiin ng tubig dito sa daigdig ay mapapawi ng tubig na nagmumula kay Kristo. Iyan ang Kanyang diskurso sa Samaritana sa Ebanghelyo. Ang Panginoong Hesus lamang ang makakapawi sa mga matitinding pagkauhaw ng bawat tao. Ang mga pagkauhaw na hindi kayang pawiin ng tubig dito sa mundo ay kayang pawiin ng Panginoong Hesus. At hindi ipinagdadamot ng Panginoong Hesus ang tubig na nagmumula sa Kanya. Ganyan kabuti ang Panginoon sa bawat isa sa atin. 

Sa Ikalawang Pagbasa, si Apostol San Pablo ay nangaral tungkol sa kagandahang-loob ng Diyos. Ang pinakadakilang larawan ng kagandahang-loob ng Diyos ay ang dakilang paghahain ni Kristo sa krus. Dahil sa Kanyang kabutihan para sa bawat isa sa atin, niloob ng Diyos na ang Panginoong Hesus ay mamatay sa krus bilang hain para sa kaligtasan ng sangkatauhan. Iyan ang ating Diyos. Siya'y puspos ng kabutihan at kagandahang-loob. 

Kaya, huwag nating kakalimutan na tayo'y pinapatnubayan at iniingatan ng Diyos sa lahat ng oras. Sa kabila ng ating mga pagkukulang at pagkakasala sa Kanya, hindi tayo pinapabayaan ng Diyos. Kahit na maaari Niya tayong iwan at pabayaan nang gayon na lamang, hindi iyon ang pipiliin ng Panginoon. Bagkus, pipiliin Niya tayong kalingain at patnubayan sa bawat sandali ng ating buhay dito sa daigdig dahil sa Kanyang kabutihan para sa atin. 

Ipanatag natin ang ating mga loob. Lagi tayong sinasamahan ng Panginoon upang tayo'y patnubayan at kalingain. Hindi Niya tayo pababayaan.