HESUS: ANG KATUPARAN NG PANGAKO NG DIYOS

Kapistahan ng Pagdadala kay Hesus na Panginoon sa Templo (A)

Malakias 3, 1-4/Salmo 23/Hebreo 2, 14-18/Lucas 2, 22-40 (o kaya:  2, 22-32) 

Isang espesyal na pagdiriwang ang ipinagdiriwang natin ngayon.  Ngayon po ay ang Kapistahan ng Candelaria o ang Pagdadala kay Hesus sa Templo.  Kakaiba ang pagsimula sa Banal na Misa ngayon.  Nilaktawan ang pagsisisi sapagkat nagsimula ang Misa ngayon sa pamamagitan ng prusisyon sa labas ng Simbahan.  Binasbasan ng pari ang mga kandila na hindi pa nakasindi.   Pagkatapos ng pagbabasbas sa mga kandila, sama-samang nagprusisyon ang lahat ng tao papasok sa Simbahan.  Kahit gaano mang kahaba ang prusisyon, sa Simbahan nagtatapos ang prusisyon.

Apatnapung araw pagkatapos ng Kanyang pagsilang, ang sanggol na Hesus ay dinala sa Templo ni San Jose at ng Mahal na Birheng Maria sa templo sa Jerusalem ayon sa kautusan ni Moises.  Sa tradisyon ng mga Hudyo, kapag lalaki ang panganay na anak, apatnapung araw ang kailangang lumipas mula sa araw ng kanyang kapanganakan bago ihandog siya sa templo.  Pero, kung babae naman ang panganay na anak, kailangang walumpung araw ang lumipas bago ihandog siya sa templo.  Hinding-hindi na kinailangan ihandog pa ang Panginoong Hesukristo sa templo dahil Siya ang Anak ng Diyos.  Pero, dahil minamahal tayo ni Kristo, Siya’y inihandog sa templo.  Bakit?  Upang ipakita sa atin na Siya’y kaisa natin araw-araw sa ating buhay.  Siya ang Emmanuel, ang Diyos na sumasaatin.   

Hindi lang ang paghahandog kay Hesus ang ipinagdiriwang natin tuwing Pista ng Candelaria.  Ipinagdiriwang din ang paglilinis kay Maria.  Kahit na ang Mahal na Ina ay iniligtas ng Diyos mula sa kasalanang mana bago pa siya ipinanganak ni Santa Ana, sinunod ni Maria ang ritwal na ito.  Kapag nanganak ang isang babae, pitong araw siyang ituturing marumi.  Hindi na kinailangang sumailalim sa ritwal na ito, gayong kinalugdan siya ng Diyos at pinili maging ina ni Hesukristo.  Pero, dahil masunurin si Birheng Maria, siya’y sumailalim sa ritwal na ito.

Inilalarawan ng Unang Pagbasa ang pagparito ng Panginoon.  Ang aklat ni Malakias ang huling aklat ng Lumang Tipan.  Marahil nakakatakot ang Pagbasang ito.  Nakakatakot ang bahagi kung saan nasusulat na darating ang Panginoon na parang apoy.  Nakakatakot pakinggan, noh? Pero, ang nais ipaabot sa atin ng Pagbasang ito ay lilinisin tayong lahat ng Panginoon sa Kanyang pagdating.  Lilinisin tayong lahat mula sa ating mga kasalanan.  Mas malalim pa nga ang salitang ginamit.  Dadalisayin tayo ng Panginoon.  Medyo mahirap ang pagdalisay sa atin ng Panginoon, pero kahit gaano mang kahirap, gagawin ito ng Panginoon dahil sa Kanyang pag-ibig sa atin at nais Niyang makasama Niya sa Kanyang kaharian sa langit.

Ang Panginoong Hesus ay inilalarawan ng manunulat ng Ikalawang Pagbasa bilang saserdote.  Hindi pangkaraniwang saserdote si Hesus.  Siya ang pinakadakilang saserdote.  Ang gawain ng isang saserdote ay ang maghandog ng mga susunuging alay sa Panginoon.  Pero, hindi pangkaraniwang alay ang ginawa ni Hesus.  Bakit?  Hindi tupa o kambing ang inalay Niya, kundi ang buhay Niya.  Ang buhay ni Kristo ang naging handog sa Ama.  Inihandog ni Kristo ang Kanyang sariling katawan, dugo at buhay alang-alang sa ating mga kasalanan.  Sa pamamagitan ng dugo ni Kristo, ang bawat tao ay nililinis.  Nililinis tayo mula sa ating mga kasalanan.  Kahit gaano mang kahirap ang ginawa ng Panginoon, ginawa pa rin Niya ito bilang pagsunod sa kalooban ng Ama at paglinis sa mga kasalanang ginawa ng buong sangkatauhan.

Dumako naman tayo sa Ebanghelyo.  May isang matandang tao na ang pangalan ay Simeon.  May asawa rin siyang may edad na rin na ang pangala’y Ana.  Ipinangako sa kanya ng Diyos na hindi siya mamamatay hangga’t hindi niya nakikita ang Mesiyas, ang ipinangakong Tagapagligtas.  Napakatanda na si Simeon.  May pangako pa ang Diyos kay Simeon.  Bago mamatay si Simeon, makikita niya ang Tagapagligtas.  Makikita natin na sa pangako ng Diyos, maasahan natin palagi ang Diyos.  Kapag nangako sa atin ang Diyos, maaasahan natin na iingatan at tutuparin Niya ang Kanyang pangako.  Kung sa tao may konting pagdududa tayo at taas-kilay, hindi natin iyan magagawa sa Diyos.  Sa bawat araw ng ating buhay, maaasahan natin na tutuparin at iingatan ng Diyos ang Kanyang pagako sa atin.  Hinding-hindi tayo bibiguin ng Diyos. 

Nang makita ni Simeon na dinadala ni Jose at Maria ang sanggol na Hesus, kinalong niya ang sanggol.  Sa wakas, nakita niya ang ipinagako ng Diyos.  Nakita na ni Simeon ang Mesiyas.  Tinupad ng Diyos ang Kanyang pangako.  Makikita ni Simeon ang Mesiyas bago siya mamatay.  Nangyari ang pangako ng Diyos.  Nakita ni Simeon ang Mesiyas, ang Tagapagligtas ng sangkatauhan.  Nakita niya ang liwanag ng sanlibutan sa pagkatao ni Kristo.  Masayang-masaya na si Simeon, siguro, dahil pagkatapos nito, makakapaghimlay na siya sa piling ng Panginoon.

Matagal na naghintay sina Simeon at Ana para sa pangako ng Diyos.  Kahit gaanong katagal ang pagdating ng pangako ng Diyos, naghintay pa rin sila.  Hindi nagtagal, ipinakilala ng Diyos sa mag-asawa ang Mesiyas.  Ipinakilala ng Diyos si Hesukristo, ang Tagapagligtas ng sangkatauhan.  Hinding-hindi sila binigo ng Diyos.  Hindi sila nawalan ng pag-asa.  Ang Diyos ay palaging maasahan.  Kapag nangako ang Diyos, hindi biro iyon.  Seryoso ang Diyos sa pangako Niya.  Totoo ang Kanyang pangako.  Mapagkakatiwalaan ang bawat pangako ng Diyos.   Kung iniisip natin na wala tayong mapagkakatiwalaan, nagkakamali tayo.  Ang Diyos ay palagi nating maasahan at hinding-hindi Niya tayo bibiguin dahil minamahal Niya tayo at mahalaga tayo sa paningin ng Diyos.